10. Przegrywać też trzeba umieć

„Nie każda przegrana jest porażką”

Czas pędził nieubłaganie i tak nim się obejrzałaś nadszedł dzień wielkiego finału. Dziesiąty lipca, najważniejsza data w tym roku dla wszystkich fanów piłki nożnej. Oczy kibiców z całej Europy skierowane były dzisiaj na Paryż. Na stadionie narodowym Francji miały zmierzyć się ze sobą dwie drużyny, puchar i mistrzostwo dostanie jednak tylko jedna. Miałaś wielką nadzieję, że to Francja okaże się lepsza, że Anti strzeli kilka bramek a te mistrzostwa każdy zapamięta jako jedne z najlepszych. Nawet nie zauważyłaś jak te wszystkie dni przeleciały ci przez palce, jak szybko odbyły się te wszystkie mecze. Teraz stałaś w hotelowym korytarzu oczekując na windę wyszykowana już na ten ważny mecz. Miałaś na sobie meczową koszulkę Griezmanna którą on sam dzień wcześniej ci podarował, zwykłe białe szorty bo żar lejący się tego dnia z nieba nie pozwalał na założenie czego dłuższego. Włosy związałaś w koński ogon, żeby nie przeszkadzały ci w kibicowaniu. Na policzku miałaś wymalowaną trójkolorową flagę. Byłaś w pełni gotowa, miałaś jechać na mecz autokarem razem z całą drużyną. Namówił cię do tego Anti a skoro znałaś już prawie wszystkich piłkarzy z reprezentacji nie wzbraniałaś się przed tym pomysłem. Ponaglałaś w myślach windę pewna, że na dole już wszyscy na ciebie czekają. Niespodziewanie dostrzegłaś biegnącego przez korytarz Simona. Trzymał w ręku jakaś gazetę gdy wreszcie do ciebie dobiegł oparł się o twoje ramie i oddychał ciężko zmęczony tym sprintem.

- Patrz – wydusił wreszcie z siebie ledwo łapiąc oddech, podał ci trzymaną wcześniej gazetę.

Od razu zorientowałaś się, że na okładce jest gigantyczne zdjęcie przedstawiające ciebie i Griezmanna jak przytulacie się na środku ulicy podczas waszego niedawnego spaceru po Paryżu. Otworzyłaś szerzej oczy ze zdziwienia, nie miałaś pojęcia, że ktoś robił wam wtedy fotki. Paparazzi potrafią się jednak dobrze ukryć. Przeczytałaś nagłówek pod zdjęciem „Piłkarz znalazł sobie nową ukochaną! Kim jest tajemnicza partnerka Griezmanna?”

- Nic nie mówiłaś, że jesteście już razem – w głosie Simona od razu wyczułaś pretensję.

- Nie jesteśmy! Powiedziałabym ci gdyby to było prawdą! – oburzyłaś się.

- On już wie o fasolce? – słyszysz pytanie bruneta.

- Nie – odpowiadasz a potem przypominasz sobie o swoim postanowieniu – ale dowie się, powiem mu po meczu.

Wtedy dostrzegasz w Simonie zmianę. Przełyka ślinę i przez moment masz wrażenie, że w jego oczach mogłaś dostrzec panikę i strach.

- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – pyta niepewnie.

Wpatrujesz się w niego intensywnie wyczuwając, że chyba jest lekko zazdrosny, że boi się jak wszystko potoczy się gdy zdecydujesz się wyjawić prawdę. Nim jednak cokolwiek odpowiesz otwierają się przed wami drzwi windy.

- Wreszcie – rzucasz z ulgą i wchodzisz do środka.

Simon staje na przeciwko ciebie. Podnosisz na niego wzrok, stoicie tak przez chwile wpatrując się w siebie aż drzwi windy  zamykają się za wami. Twój przyjaciel przeczesuje ręką włosy co zdradza go, że się denerwuje. Zawsze tak robił gdy coś go stresowało.

- Emmm Fran słuchaj – zaczyna niepewnie a ty powoli zaczynasz stresować się tak samo jak on, spuszczasz wzrok w obawie, że zaraz padną słowa, które zmienią waszą relacje na zawsze – wyobraź sobie, że jest pewien chłopak, który jest zakochany w pewnej dziewczynie – znowu przeczesuje ręką włosy – i boi się jej o tym powiedzieć, zawsze chciał to zrobić, ale się bał.

Serce zaczyna bić ci z zawrotną prędkością, to właśnie się dzieje. Twój Simon, twój najlepszy przyjaciel zaraz wyzna ci miłość co przekreśli wszystkie wasze lata przyjaźni i zepsuje całą waszą relację. Stałaś jak zaczarowana i wpatrywałaś się w niego bo nie miałaś pojęcia co miałabyś ze sobą począć w takiej chwili  a gapienie się na niego wydawało ci się jedyną dobrą opcją.

- No i ten chłopak czuje, że może teraz jest odpowiednia chwila bo jak nie teraz to nigdy – w tym samym momencie w którym wypowiada ostatnie słowo pochyla się w twoją stronę i niespodziewanie łączy wasze usta w jedno. Składa na twoich ustach tak delikatny i czuły pocałunek, że z przerażaniem stwierdzasz, że czujesz miłe ciepło w sercu. Sama nie potrafisz tego pojąć, ale jakoś ci się to podoba. Kiedy stoicie tak pośrodku windy złączeni w pocałunku drzwi otwierają się.

*

Grałeś już w piłkę tyle lat, że powinieneś być bardziej odporny na stres. Tymczasem nerwowo chodziłeś po korytarzu w tą i z powrotem nie mogąc się na niczym skupić. Za moment mieliście już jechać na stadion. Czekaliście tylko na Fran, która zapewne spóźniała się przez te wszystkie babskie sprawy takie jak makijaż czy fryzura. Jesteś w stanie to zrozumieć. Przystajesz przed windą w oczekiwaniu, że niedługo pojawi się w niej twoja przyjaciółka.  Fakt, że jedzie z wami i będzie ci kibicować z trybun z twoja koszulką napawała cię dumą i szczęściem. Chciałeś mieć ją blisko, miałeś też swoje postanowienie gdy tylko wygracie finał podejdziesz do niej i powiesz wszystko co czujesz. To będzie wasza chwila, koniec z tymi durnymi „przyjaciółmi” jakich udawaliście przed sobą. Miałeś wielką nadzieje, że ona czuje do ciebie to samo co ty do niej. Niespodziewanie jednak obok ciebie pojawia się Gabriel. Zerka na stojący przed hotelem autobus i wsiadających do niego piłkarzy a potem znowu przenosi wzrok na ciebie.

- Czego chcesz? – pytasz ostro nie mając zbytniej ochoty na rozmowę z nim, zwłaszcza teraz gdy za moment masz jechać grać najważniejszy mecz turnieju.

- Musisz coś wiedzieć o Francine – mówi rozglądając się na boki.

- Co takiego? – pytasz zaintrygowany.

- Pewnie ci nie powiedziała i cię zwodzi tak jak przez ten cały czas zwodziła mnie ale… - rozgląda się badawczo na boki czy nikt nie podsłuchuje – ona jest w ciąży.

Czujesz jak momentalnie uginają się pod tobą kolana. Doznajesz potężnego szoku.

- Najlepsze jest jednak to, że ojcem dziecka jest ten jej przydupas.

- Simon – mówisz przez zaciśnięte zęby.

Całe twoje ciało ogarnia złość. Próbujesz się jeszcze hamować w końcu Gabriel mógł to wszystko wymyślić aby was poróżnić. Jednak chwile potem drzwi windy pod którą stoicie otwierają się a ty dostrzegasz całujących się w środku Fran i Simona. Czujesz jakby ktoś sprzedał ci na twarz potężnego liścia.

- Chciałem żebyś wiedział – rzuca ci jeszcze na odchodne Gabriel i znika w korytarzu.

Szybko odwracasz się od windy zanim Fran albo Simon orientują się, że ktokolwiek ich widział. Idziesz szybkim krokiem do autobusu. Wchodząc walisz w pierwsze siedzenie z całej siły, wszyscy piłkarze przenoszą na ciebie wzrok. Masz to gdzieś, masz gdzieś wszystko. Po co ci to Euro, po co to wszystko. Najlepiej wróciłbyś do domu, nie masz ochoty patrzeć na Fran. Wydawało ci się, że coś was łączy, teraz jednak rozumiesz jak bardzo się myliłeś.

*

Przez całą drogę na stadion Anti nie odezwał się do ciebie ani razu. Wpatrywał się tylko ślepo w okno. Zaczęłaś powoli wymyślać w głowię scenariusze co może być przyczyną takiego zachowania. Z początku myślałaś, że może po prostu ma już ciebie dość, że mu się znudziłaś. Potem doszłaś do wniosku, że może sam mecz tak go stresuje, że woli siedzieć w skupieniu i nie rozmawiać z nikim. Na końcu w twojej głowię pojawiła się najgorsza opcja, że widział jak Simon pocałował cię w windzie. Szybko jednak odgoniłaś od siebie te myśli. Los musiałby cię naprawdę nienawidzić aby postawić go przed drzwiami windy akurat w tym momencie. Sama nie miałaś pojęcia co myśleć o tym wszystkim. Simona zawsze uważałaś za brata, nie postrzegałaś w nim kandydata na partnera a jednak pocałunek ci się spodobał. Nie potrafiłaś zrozumieć samej siebie. Na pewno nie chciałaś być jedną z tych dziewczyn które latają od jednego do drugiego faceta i zwodzą wszystkich. Kochałaś Antiego. Tego jednego byłaś pewna w stu procentach.

- Jesteśmy na miejscu – słyszysz nad uchem głos Oliviera Girouda, którego zdążyłaś już ostatnio ochrzcić ksywką „wielkoluda” przez jego wzrost.

Piłkarze podnoszą się z miejsc i powoli wychodzą z autokaru. Zerkasz na Antiego w nadziei, że nawiążecie jakiś kontakt wzrokowy ale piłkarz bez słowa mija cię i wysiada. Wzdychasz zawiedziona.

- Co mu jest? – dociera do ciebie pytanie „wielkoluda”.

- Nie mam pojęcia – odpowiadasz zgodnie z prawdą.

- Lepiej się pogódźcie mała bo zaraz mamy naprawdę ważny mecz i przydałby nam się szczęśliwy i skoncentrowany Griezmann – mówi posyłając ci szczery uśmiech i wysiada.

Po chwili również i ty wychodzisz z autobusu. Dostrzegasz kamerę, która sunie powoli za piłkarzami wchodzącymi do szatni. Zapewne transmisja ze spotkania już się rozpoczęła. Mijasz zgrabnie kamerzystę z urządzeniem i kierujesz w stronę stojącego niedaleko chłopaka z koszulką „informacja”. Pytasz go jak masz dotrzeć na swoje miejsce a on okazuje się na tyle pomocny, że prowadzi cię na twój sektor i wskazuje gdzie możesz usiąść. Jak szybko się orientujesz jest to sektor dla wszystkich partnerek piłkarzy i ich rodzin. Żałujesz, że nie zdążyłaś życzyć Antiemu powodzenia, ale on nawet na ciebie nie zaczekał tylko od razu zniknął w szatni. Rozglądasz się po stadionie, jest wypełniony do ostatniego miejsca. Wszędzie widać roześmiane twarze kibiców machających swoimi flagami. Wielkość Stade de France czyli największego stadionu we Francji cię powala. Nigdy nie byłaś na tak dużym obiekcie, nie oglądałaś na żywo meczu reprezentacji. Powoli udziela cię się klimat tego miejsca, nie możesz już doczekać się meczu.

- Francine! – słyszysz niespodziewanie za swoimi plecami.

Odwracasz się w poszukiwaniu źródła tego krzyku. Na twojej twarzy od razu pojawia się uśmiech na widok Maud Griezmann, starszej siostry Antiego. Zawsze lubiłaś te postrzeloną dziewczynę. Ostatni raz gdy ją widziałaś miała krwistoczerwone włosy teraz jednak stanęła przed tobą w kruczoczarnych. Na nosie miała jak zawsze duże okrągłe okulary niczym Harry Potter, tak też była fanką tej serii. Anti miał dwójkę rodzeństwa, młodszego brata i właśnie starszą siostrę Maud. Dziewczyna była zupełnie inna niż jej bracia. Miała milion pomysłów na minute, uwielbiała czytać i była fanką praktycznie każdej znanej serii zaczynając od gwiezdnych wojen, przez Władce pierścieni i igrzyska śmierci. W odróżnieniu od swoich braci, którzy wyglądali jak młodzi bogowie i byli niezłymi przystojniakami ona nie przejmowała się zbytnio wyglądem. Nosiła co chciała, czesała się jak chciała i praktycznie w ogóle się nie malowała. Była dzięki temu inna, wyjątkowa i właśnie za siłę swojej odmienności tak bardzo ją lubiłaś.

- Anto mówił, że będziesz – mówi rzucając ci się na szyję i przytulając mocno.

- Tak dawno się nie widziałyśmy – odpowiadasz z uśmiechem.

- Tęskniłaś co? – odsuwacie się od siebie a Maud mierzy cię wzrokiem – Prawie w ogóle się nie zmieniłaś.

- Ty za to jak widzę masz już inny kolor włosów – zauważasz i dotykasz jednego kosmyka.

- Wiesz, że nie lubię rutyny, tamten mnie znudził – oznajmia z szerokim uśmiechem i łapie cię za rękę – chodź usiądziesz z nami.  

- Z nami? – pytasz zdezorientowana.

- Ze mną i resztą rodzinki Griezmann – mówi ciągnąc cię między krzesełkami – myślałaś, że będziesz jedynym wsparciem Antiego na meczu? Przyjechaliśmy wszyscy. Tylko rodzice poszli przynieść coś do picia.

Uśmiechasz się na wspomnienie famili Griezmannów. Byli jedną z najbardziej zgranych i oddanych sobie rodzin jakie znałaś. Potrafili w jeden dzień spakować się i wyjechać do zupełnie nieznanego kraju za Antim bo tam odkrył go jeden z klubów. Wspierali jego karierę, dla niego lata temu opuścili rodzinne Macon. Zawsze zazdrościłaś im tej relacji jaką mieli. Anto miał najlepszą rodzinę pod słońcem, najlepsze rodzeństwo i najlepszych rodziców. Byłaś pewna, że państwo Griezmann byliby też najlepszymi dziadkami jakich mogłabyś sobie wymarzyć dla swojego dziecka, ale jednak starałaś się o tym nie myśleć. Sprawy związane z ciążą miały wyjść na światło dzienne dopiero po zakończeniu się tego meczu. Teraz powinnaś skupić się na kibicowaniu.

*

Nie mogłeś zebrać się do kupy. Byłeś totalnie rozbity po tych wszystkich wiadomościach, których się dowiedziałeś. Przed oczami cały czas widziałeś Simona całującego Fran. Gotowało się w tobie. Twoja Fran i ten…ten jej przydupas. Mogłeś wcześniej zorientować się co się święci, wcześniej wyznać Fran swoje uczucia, może wtedy ty stałbyś w tej windzie i ją całował. Teraz jednak powinieneś skupić swoje myśli na meczu, ale nie potrafiłeś. W twojej głowie było wszystko tylko nie skupienie i koncentracja. Psułeś prawie każde podanie, każdą dobrą akcje. Trwał finał mistrzostw Europy a wy przegrywaliście 1-0. Portugalia strzeliła wam bramkę a wy nie potrafiliście nic z tym zrobić. Starałeś się, każdy z reprezentacji się starał jednak to nie był twój dzień. Czułeś się już zmęczony tym wszystkim, całym turniejem, bezmyślną i ślepą miłością do Fran, męczyły cię już też oczekiwania kibiców. Niech sami sobie wejdą na murawę to zobaczą jak ciężko jest. Miałeś ochotę wykrzyczeć całemu światu, żeby się od ciebie odwalił, żeby dał ci wreszcie spokój i przestał co chwile kłaść kłody pod nogi. Nie powinieneś tego mówić ani nawet myśleć, ale chciałeś żeby mecz się już skończył, chciałeś się spakować, opuścić Paryż i wyjechać na wyczekiwany urlop. Odpocząć od piłki, właściwie odpocząć od wszystkiego i wszystkich. Dałeś już na tym turnieju z siebie wszystko i nie miałeś siły na więcej. Spojrzałeś po zmęczonych, zalanych potem twarzach kolegów z drużyny i zrozumiałeś, że każdy z was ma tak samo. Niespodziewanie do twoich uszu dociera głos gwizdka sędziego. Koniec. Przegraliście. Przez chwile stoisz w osłupieniu jakby dopiero docierało do ciebie co się stało. Mrugasz kilkukrotnie. Widzisz radość piłkarzy Portugali, krzyczą, tańczą i cieszą się. Pokładałeś w tych mistrzostwach wielkie nadzieje, chciałeś wygrać i podnieść dumnie puchar. Nie udało się. Zostawiłeś na tym boisku serce, nic więcej nie mogłeś zrobić. Widzisz smutne, zawiedzione miny kolegów. Każdy ma spuszczoną głowę, czujecie, że zawiedliście. Nie tylko kibiców ale też siebie. Podnosisz wzrok na trybuny, szukasz wzrokiem jej. Szukasz swojej Fran, jeśli i w jej oczach zobaczysz smutek i zawód to nie będziesz mógł sobie wybaczyć. Jeśli zawiodłeś ją to będzie dla ciebie największy cios. Nie dostrzegasz jej jednak, miesza ci się z innymi kibicami ubranymi w te same barwy. Nie widzisz jej, ale masz przeczucie którego nie potrafisz opisać, przeczucie, że wcale jej nie zawiodłeś, że jest z ciebie dumna i dla niej wynik tego meczu nie miał znaczenia. Dla niej i tak zawsze byłeś wygranym. 

***

W ten sposób kończy się część tego opowiadania z Euro w tle. Turniej zakończył się dawno temu, dzisiaj ruszyły już eliminacje do kolejnego wielkiego turnieju piłki czyli mistrzostw świata. 

Następny rozdział będzie miał przeskok czasowy i akcja tej historii będzie już taka sama jak czasy obecne. 

Jak wiadomo ruszyła szkoła dlatego życzę wam udanego roku i świetnych wyników a tym z was, które są już na studiach zazdroszczę jeszcze miesiąca wolnego. 

Na koniec chcę was też zaprosić na coś nowego mojego autorstwa. Jest to dla mnie dość mocno osobiste opowiadanie, które mam nadzieje wam się spodoba i będziecie tam ze mną tak samo jak tu. W wolnej chwili zapraszam więc na "niepewność uczuć". Oczywiście mojego Antiego i Franki nie zostawiam, kocham ich bardzo i dalej będe o nich pisać.