12. Zawsze będziesz moją pierwszą miłością

Muzyka: Aura Dione - Into The Wild (polecam włączyć gdy w tekście pojawi się wzmianka, że Fran śpiewa)

"Wyznanie miłości jest bardzo ryzykowane, bo ze względu na nieodwzajemnione uczucia pojawia się niezręczność. Z kolei gdy jednak druga osoba odwzajemnia nasze uczucie, możemy zniszczyć świat osoby trzeciej, która również tamtą osobę kocha. "

Podjechałeś pod hotel i przez chwile nie wysiadałeś z auta. Nie mogłeś uwierzyć, że znowu tutaj jesteś. Jako kwaterę kadra dostała ten sam hotel co podczas Euro. Czułeś się jakby zaraz wszystko miało zatoczyć koło i zacząć się od nowa. Wiedziałeś, że teraz Fran nie powita cię u boku męża, jednak nie wszystko mogło być tak samo. Zdawałeś sobie sprawę, że gdy przekroczysz próg, nie zobaczysz jej cudownego uśmiechu, tej pięknej roześmianej twarzyczki. Fran już tutaj nie było. Przez to, że urwałeś z nią kontakt nawet nie miałeś pojęcia co stało się z nią po Euro. Co chwile łapałeś się na tym, że wracałeś pamięcią do waszych wspólnych chwil. Przerażało cię to jak bardzo była ci bliska, jak bardzo odczuwałeś jej brak. Najwidoczniej jednak nie było wam pisane bycie razem. Po chwili wzdychasz i wysiadasz z samochodu. Masz przed sobą ważne zgrupowanie i mecz eliminacji na tym teraz powinieneś się skupić. Wyciągasz z bagażnika walizkę i zamykając samochód kierujesz się do wejścia do recepcji hotelu. Przekraczasz próg ciągnąc za sobą ciężki bagaż a gdy twój wzrok przenosi się na recepcjonistkę z wrażenie wypuszczasz rączkę walizki. Torba z impetem upada na podłogę a ty nie masz pojęcia co robić. Zastygasz w miejscu jak figura woskowa wpatrując się cały czas z oszołomioną miną w recepcjonistkę. Nie masz pojęcia czy masz zwidy, postradałeś już z tęsknoty zmysły czy co się dzieje, ale widzisz Fran. Twoja ukochana stoi na recepcji ubrana w hotelowy uniform i wstukuje coś w komputer. Podnosi na ciebie wzrok dopiero gdy dociera do niej głos upadającej walizki. Przez kilka sekund masz wrażenie, że wszystko staje. Wpatrujecie się w siebie jakbyście nie widzieli się co najmniej kilka dobrych lat. Wygląda ślicznie, jeszcze lepiej niż ją zapamiętałeś. Zwracasz uwagę na to jak urosły jej piersi a potem zaraz przypominasz sobie, że przecież to zupełnie normalne w ciąży. Czujesz ukucie w sercu na samo wspomnienie, że twoja Fran ma mieć dziecko z kimś innym, ale starasz się to zignorować i wreszcie podchodzi do recepcji. Cały czas na nią patrzysz a ona posyła ci szeroki uśmiech.

- Hej – rzucasz na początku niepewnie – znowu się spotykamy.

 - Ten hotel nas przyciąga -  odpowiada ze śmiechem.

Kiedy dochodzi do ciebie jej głos masz ochotę przeskoczyć przez dzieląca was ladę recepcji i wtulić się w nią. Teraz dopiero zdajesz sobie sprawę jak cholernie tęskniłeś. Kiedy czujesz zapach jej perfum, widzisz jak się uśmiecha, właśnie wtedy uzmysławiasz sobie, że to ona jest tą jedyną. Znalazłeś swoją miłość życia tak dawno temu, teraz nie możesz sobie wybaczyć, że wypuściłeś ją kiedyś z rąk. Niestety jest już za późno, ona ułożyła sobie życie z kimś innym. Przełykasz, więc ślinę i zbierasz w sobie resztki siły by powiedzieć coś na co wcale nie masz najmniejszej ochoty:

- Mogę mój klucz? Muszę iść do pokoju.

Widzisz jak posyła ci pytające spojrzenie i w sekundę uśmiech znika z jej twarzy. Podaje ci klucz ze smutną miną.

- Proszę – mówi prawie szeptem.

Pozwalasz sobie ostatni raz na nią spojrzeć a potem odwracasz się i kierujesz w stronę windy. Masz wielką ochotę zapytać ją o tak wiele rzeczy, jak przebiega ciąża, co u jej rodziców, chcesz wiedzieć od kiedy w ogóle jest recepcjonistką. Nie zadajesz jednak żadnego z tych pytań by nie pogarszać sprawy, im dłużej byście rozmawiali tym trudniej byłoby ci odejść.

- Anti – słyszysz za plecami jej głos i serce ci staje.

Odwracasz się niepewnie i spoglądasz na nią. Stoi z zakłopotaniem wymalowanym na twarzy.

- Dzisiaj wieczorem będzie bal w naszej Sali bankietowej dla wszystkich piłkarzy, całej waszej kadry i personelu hotelu. Będziesz? – pyta intensywnie ci się przyglądając jakby miała wyczytać odpowiedz z twojej twarzy.

Przez chwile panuje między wami cisza a ty zastanawiasz się co powiedzieć.

- Będę – odpowiadasz w końcu.

Na twarzy Fran pojawia się uśmiech.

- To do zobaczenia – mówi jeszcze w twoim kierunku zanim wchodzisz do windy.

*

Macon, 2003

Siedzisz razem z Antim na podłodze i oboje w skupieniu zapisujecie coś na kartkach. Deszcz mocno uderzał o szyby co uniemożliwiało wam wyjście na dwór i zmuszało tego dnia do zabawy w domu. Po chwili widzisz jak dumny Anti podnosi swoją kartkę.

- Skończyłem – mówi i wskazuje na swoja pracę.

Postanowiliście dzisiaj sporządzić listę rzeczy, które chcielibyście zrobił lub przeżyć zanim dorośniecie. Mieliście już oboje po dwanaście lat, więc czasu mieliście coraz mniej.

 - To czytaj – zachęcasz Antiego i wpatrujesz się w niego wyczekująco.

- Po pierwsze chce zostać piłkarzem takim prawdziwym w prawdziwym klubie – mówi poprawiając się.

- To każdy wie, przeczytaj coś czego nie wiem – pochylasz się nad Antim aby zajrzeć mu w kartę ale zakrywa ją.

- Dobra to może coś innego. Chciałbym żeby Maud dostała własny pokój bo spanie w jednym pomieszczeniu z siostrą jest obciachowe. Chociaż może mój brat ma jeszcze gorzej bo śpi z rodzicami. Chciałbym też przed dorosłością odwiedzić jakiś inny kraj, może jakiś ciepły. Chciałbym też kiedyś spotkać mojego ulubionego piłkarza Zidana, to byłby chyba szczyt marzeń. No i może to trochę głupie, ale chciałbym żeby kiedyś dziewczyna zaśpiewała dla mnie piosenkę, tak tylko dla mnie.

- Dziewczyna piosenkę? A to nie chłopcy zawsze śpiewają dla swoich ukochanych na filmach? – pytasz zdziwiona.

- A ja właśnie chciałbym, żeby to mi ktoś zaśpiewał, w sumie mógłbym mieć w przyszłości żonę piosenkarkę – słysząc to wybuchasz śmiechem.

- Żonę piosenkarkę? Słyszysz się? – próbujesz opanować śmiech.

- Aha bawi cię moja lista? To przeczytaj swoją – patrzysz na naburmuszoną minę Antiego i od razu go przytulasz.

Zanim jednak zdążysz w ogóle oderwać się od Antiego i  zerkając na swoją listę do pokoju wchodzi twoja mama wołając was na obiad.

*

Poprawiasz nerwowo swoją fryzurę stojąc przed lustrem. Właśnie szykujesz się na bal i chcesz wyglądać jak najlepiej. Dzisiaj w recepcji zrozumiałaś, że to twoja jedyna, ostatnia szansa. Wiesz, że jeśli kochasz Antiego to musisz o niego walczyć, pokazać co do niego czujesz.  Możesz mieszkać z Simonem i pół życia, oszukiwać się, że jest ci świetnie, ale twoje serce nie da się oszukać, ono zna prawdę. Serce omal nie wyskoczyło ci z piersi na widok Griezmanna, to jest miłość i doskonale to wiedziałaś. Nie chciałaś ranić przyjaciela, wiedziałaś, że Simon zrobiłby dla ciebie wszystko, ale nie potrafiłaś też zmusić się do miłości. Był przystojny, świetnie całował, ale nie czułaś przy nim motylków w brzuchu. Dlatego zdecydowałaś, że dzisiaj na balu zrobisz coś co masz nadzieje pomoże w rozwiązaniu całej te sprawy. Poprawiłaś po raz ostatni elegancką kremową sukienkę i opuściłaś mieszkanie. Simon czekał na ciebie już na dole. Ubrany był w elegancki czarny garnitur i prezentował się w nim naprawdę dobrze.

- Wyglądasz jakbyś miał jechać na studniówkę – zaśmiałaś się. Simon nie dość, że był młody to jeszcze wyglądał na młodszego niż w rzeczywistości. Nawet ten wyjściowy ubiór nie dodał mu lat.

- Za to ty wyglądasz ślicznie – odpowiedział twój przyjaciel i otworzył ci drzwi samochodu.

Po jakiś 15 minutach znaleźliście się pod hotelem. Brakowało miejsc parkingowych co tylko utwierdziło cię w przekonaniu, że na balu pojawi się sporo osób. Powoli zaczynałaś odczuwać stres. Plan który dzisiaj ułożyłaś sobie w głowie nagle stawał się dla ciebie jakaś misją samobójczą. Zaczęłaś rozważać wszystkie za i przeciw. Z jednej strony wiedziałaś, że musisz to zrobić z drugiej tak cholernie się bałaś. Do tego świadomość, że na Sali będzie cała kadra piłkarzy, trenerzy, pracownicy hotelu, to wszystko sprawiało, że wpadałaś w panikę. W końcu zdecydowałaś się wysiąść z samochodu i wejść do środka. Sala na bal wyglądała ślicznie. Od razu skojarzyła ci się z wystrojem jak na eleganckim, wystawnym weselu. Wszędzie stały ładnie przystrojone kilkuosobowe stoliki. Większość gości była już obecna. Rozejrzałaś się po Sali w poszukiwaniu jakiegoś wolnego miejsca. Nim jednak zdążyłaś cokolwiek zrobić przed tobą jak z pod ziemi wyrósł Olivier Giroud z żoną.

- Dawno się nie widzieliśmy mała – rzucił „wielkolud” i przytulił cię a następnie przedstawił swoją żonę.

Jennifer Giroud wyglądała tego wieczoru zjawiskowo i byłaś pewna, że ze sto razy lepiej od ciebie. Nie dało się nie zauważyć drogiej sukienki jaką miała na sobie i szpilek za których cenę ty pewnie mogłabyś opłacić czynsz za swoje mieszkanie.

- Trzymałem wam miejsce przy stoliku – oznajmił piłkarz puszczając ci oczko i poprowadził was do swojego stolika.

Uśmiech zniknął ci z twarzy gdy dotarliście na miejsce a ty zorientowałaś się, że przy tym samym stole siedzi również Anti. Miał nieobecny, lekko smutny wzrok. Wpatrywał się w leżąca na stole serwetkę. Jednak nawet w takiej chwili wyglądał niesamowicie przystojnie, do tego wszystkiego garnitur i biała koszula sprawiły, że omal nie zemdlałaś z zachwytu. Kiedy wszyscy usiedli Griezmann podniósł na ciebie wzrok uśmiechnął się a potem przeniósł spojrzenie na Simona i od razu znowu spochmurniał. Zdziwiłaś się bo nigdy nie żywili do siebie jakiś negatywnych emocji przynajmniej z tego co pamiętałaś. Postanowiłaś to jednak zignorować i skupić się na balu. Wasz stolik prawie uginał się od ilości alkoholu i jedzenia. Liczba potraw była zdecydowanie większa niż ta którą co roku na święta szykowała twoja mama. Zanim cokolwiek sobie nałożyłaś zauważyłaś jak Simon sięga po alkohol a znając jego słabą głowę domyślałaś się, że będziesz musiała go potem pilnować i niańczyć przez cały wieczór.

*

Po dwóch godzinach zdecydowałaś, że pora wcielić swój plan w życie. Każdy już się rozluźnił, puszczono muzykę i większość ludzi bawiła się na parkiecie. Simon gdzieś się ulotnił i straciłaś go z oczu. Twierdził, że atmosfera przy stoliku jest dziwna co akurat było prawdą bo Anti przez cały wieczór nie wypowiedział ani jednego słowa. Przez większość czasu mówiła żona Girouda Jennifer, która okazała się bardzo otwartą osobą. Powróciłaś myślami do swojego zadania, przyszłaś tu dzisiaj w konkretnym celu. Musisz wyjawić prawdę powiedzieć o swoich uczuciach. Zdecydowałaś się zrobić to w sposób, który miałaś nadzieje przypomni Antiemu wasze dzieciństwo. Wytarłaś serwetką dłonie bo ze stresu powoli zaczynały ci się pocić i wstałaś kierując się do miejsca na Sali gdzie grała muzyka i śpiewała wynajęte specjalnie na ten wieczór artystka, której jednak kompletnie nie znałaś. Uśmiechnęłaś się do niej i powiedziałaś kilka słów na ucho a ona oddała ci mikrofon i życzyła powodzenia. Stałaś teraz na Sali z mikrofonem w ręku i dostrzegłaś jak oczy wszystkich kierują się na ciebie. Przełknęłaś ślinę ze zdenerwowania, miałaś ochotę się wycofać, ale nie mogłaś tego zrobić. Teraz albo nigdy. Odszukałaś wzrokiem Antiego, który przerwał na chwile jedzenie i wpatrywał się teraz w ciebie z zainteresowaniem. Próbowałaś zignorować wszystkich innych zebranych. Liczył się tylko on, tylko jego spojrzenie.

- Chciałabym zaśpiewać bardzo ważną dla mnie piosenkę – zaczęłaś niepewnie do mikrofonu modląc się aby potem tego wszystkiego nie żałować.

Po Sali powoli zaczęły rozchodzić się dźwięki Aura Dione – „Into the Wild”. Wszyscy jakby zamarli, każdy wsłuchiwał się w melodie. Ty patrzyłaś tylko na Antiego. Nogi ze stresu omal nie odmawiały ci posłuszeństwa, ale walczyłaś z tym wpatrując się w siedzącego tam naprzeciwko ciebie Griezmanna. Był miłością twojego życia, ojcem dziecka, które nosiłaś pod sercem. Dlatego chciałaś o niego zawalczyć, żałowałaś, że nie zrobiłaś tego wcześniej, że nie wyjawiłaś całej prawdy. Teraz chciałaś to naprawić. Zaczęłaś śpiewać nie odrywając wzroku z Antiego ani na moment:

Nie widziałam Cię ostatnio, nie wiem, co życie z Tobą zrobiło
Zamierzam na zawsze być Twoją przyjaciółką, co to dla Ciebie znaczy?
Stałam się nieznajomą, ale chcę z Tobą porozmawiać
Tyle się zmieniło, nie wiem od czego zacząć

Znam Cię na wylot, od początku do końca

Znam Cię na wylot, to co uczyniło z nas przyjaciół

Zawsze będziesz moją pierwszą miłością 

Ty i ja w przestrzeni serca i czasu

Jesteś kimś, o kim nieustannie myślę w świecie...

Ale zgubiliśmy się, zgubiliśmy się na wolności

I zgubiłam się, zgubiłam się na wolności

Nigdy nie czułam, że jestem wystarczająco fajna, aby być Twoją przyjaciółką

Myślę, że to trochę śmieszne, nie wiem jak się kończy ta historia 

Nigdy nie zadowalałam, nigdy nie byłam fanką

Ale nigdy nie czułam się lepiej niż wtedy, kiedy wziąłeś mnie za rękę

Znam Cię na wylot, od początku do końca

Znam Cię na wylot, to co uczyniło z nas przyjaciół

,

Zawsze będziesz moją pierwszą miłością 

Ty i ja w przestrzeni serca i czasu

Jesteś kimś, o kim nieustannie myślę w świecie...

Ale zgubiliśmy się, zgubiliśmy się na wolności

I zgubiłam się zgubiłam się na wolności

Skończyłaś śpiewać i poczułaś jakby spadł z ciebie ogromny ciężar. Ludzie zaczęli klaskać a ty próbowałaś walczyć sama ze sobą, żeby się nie wzruszyć. To było jedna z najtrudniejszych ale i najlepszych rzeczy jaką musiałaś zrobić w życiu. Czułaś, że teraz zrobiłaś już wszystko, że nie poddałaś się, nie uciekłaś jak wcześniej. Rozejrzałaś się po Sali i dostrzegłaś kompletnie pijanego Simona zbliżającego się w twoim kierunku. Oklaski ustały i zapanowała cisza. Twój przyjaciel ledwo łapiąc równowagę stanął obok ciebie i z pijackim, pustym spojrzeniem zabrał ci mikrofon. Zdziwiona tym zachowaniem chciałaś mu pomóc ustać aby się nie przewrócił, ale gdy on to zauważył cofnął się o krok.

 - Nie dotykaj mnie – rzucił z pijackim bełkotem.

- Simon jesteś pijany, chodź – powiedziałaś cicho z nadzieją, że cię posłucha. W takim złym stanie nie widziałaś swojego przyjaciela jeszcze nigdy.

- Uwaga uwaga – Simon przeniósł wzrok na zebranych na Sali ludzi – jaką piękną piosenkę tutaj przed chwilą usłyszeliśmy – dostrzegałaś w oczach przyjaciela coraz więcej gniewu i złości, kierowała nim alkoholowa agresja, której nigdy wcześniej u niego nie widziałaś – szkoda, że nie skierowana do mnie. Latasz za kimś przez całe życie, starasz się jak możesz a potem nawet nie dostajesz pieprzonej piosenki. Takich chłopaków się nie docenia. Wolałabyś jakbym cię olał na osiem lat, wyjechał do innego kraju nie zabierając cię ze sobą, nie odzywał się, założył rodzinę z kimś innym a potem jakby nigdy nic wrócił i po jednej wspólnej nocy zrobił ci bachora? Wolałbyś, żebym cię zlał na dwa miesiące po Euro, żebym zostawił cię z ciążą samą? Wolałabyś, żebym zrobił to wszystko co on – widzisz jak wskazuje Antiego – chcesz żebym się zachowywał tak jak on? Naprawdę jego wybierasz?! Bardziej chciał twoich cycków niż uczuć. Otwórz oczy, nigdy nie będziecie razem.

Czujesz jakby ktoś właśnie cię  spoliczkował. Zaciskasz oczy aby nie pozwolić łzom wypłynąć. Odwracasz się i szybko wybiegasz z Sali. Chcesz zniknąć, najlepiej na zawsze. Zatrzymujesz się przy wyjściu i opierasz o ścianę próbując się opanować. Nie rozumiesz dlaczego zawsze najbliższe ci osoby tak cię ranią. Kochałaś ich, kochałaś ich obu, ale docierało do ciebie, że wybierając jednego stracisz drugiego. Teraz najpewniej nienawidzili cię oboje. Tak bardzo namieszałaś, miałaś cholernie skomplikowane życie. Usłyszałaś odgłosy muzyki dobiegające z Sali. Nie mogłaś tam jednak ponowie wrócić. Miałaś ochotę po prostu rozpłakać się jak małe dziecko, chciałaś żeby te wszystkie problemy same się rozwiązały. Marzyłaś o tym, żeby to wszystko tak po prostu nie miało miejsca.

***
Kiedy odkryłam te piosenkę od razu się zakochałam, powinna być motywem tego opowiadania. Idealnie pasuję. 
Co do płci dziecka Franki nadal się zastanawiam. Czekam co się "urodzi" u wingspiker. (w sumie nie wiadomo czy Ava będzie Avą)

W szkole mam ostatnio niezły zapierdziel, ale powiem wam, że relaksuje mnie pisanie, gdyby nie historia Fran i Anto najpewniej zwariowałabym od nadmiaru nauki. 
Zauważyłam, że pojawiło się kilka nowych czytelniczek, z czego niesamowicie się ciesze i witam was kochane. Mam nadzieje, że zostaniecie ze mną tutaj do końca, w wolnej chwili oczywiście wpadnę też do was.

Do następnego, buziaki.