08. Coraz więcej skrywanych uczuć

"Nieodwzajemniona miłość może przyćmić tę prawdziwą, schowaną za murem, czekającą na choć jedno spojrzenie."

Nadszedł dzień meczu półfinałowego. Francja grała z aktualnymi mistrzami świata – Niemcami. Każdy oczekiwał wygranej i wielkiego finału. Presja ze strony kibiców osiągnęła, więc prawie maksimum. Kiedy przed meczem rozmawiałaś z Antim przyznał ci się, że się boi, że nie podoła, ale dzięki tobie ma więcej siły i mocy, więc da z siebie wszystko. Leżałaś teraz na hotelowym łóżku i z zainteresowaniem śledziłaś poczynania piłkarzy na ekranie telewizora. Simon położył się obok ciebie i bardziej niż meczem zainteresowany był twoim brzuchem. Przyglądał mu się z uwagą i masował chyba sądząc, że w ten sposób przyśpieszy rozwój maleństwa. Zataczał palcem kółka na twojej skórze.

- Do dziecka trzeba mówić – oznajmia nagle twój przyjaciel.

- Ono nawet jeszcze nic nie słyszy, jest za małe geniuszu – odparowujesz nie przenosząc na niego wzroku nie chcesz stracić ani sekundy z meczu.

- Kiedy już się urodzi nauczę go wszystkiego co umiem, pokaże te zabawy w które my bawiliśmy się jako dzieciaki – Simon wpatruje się w twój brzuch jak zahipnotyzowany. Przez chwile zastanowiłaś się dlaczego aż tak dużo rozmyśla o dziecku. Zdecydowanie bardziej ekscytuje się twoją ciążą niż ty sama. Nim jednak cokolwiek na to odpowiedziałaś z telewizora doszedł cię entuzjastyczny krzyk i dostrzegłaś Antiego jak strzela pięknego gola. Potem podbiega do kamery i krzyczy do niej czyjeś imię. Zapewne osoby, której dedykuje tego gola.

- Powiedział Fran – widzisz zdziwienie na twarzy Simona.

Sama otwierasz szerzej oczy.

- Naprawdę to powiedział? – dopytujesz bo sama tego nie wychwyciłaś za bardzo ciesząc się samym golem.

- Tak – mina Simona przybiera lekko niezadowolony wyraz – zadedykował ci gola. To dziwne, czy swoim podobno przyjaciółką dedykuje się gole na turnieju?

Cieszysz się jak głupia. Niby tylko gol, jedno słowo jakie wypowiedział Griezmann do kamery a jednak czujesz, że to coś pięknego, wyjątkowa chwila.  Simon temperuje twój entuzjazm prychając lekceważąco, że przecież mogło chodzić o jakąkolwiek Fran na całej ziemi.

- Nie bądź zazdrosny – rzucasz ze śmiechem do przyjaciela.  

*

Od razu po ostatnim gwizdku wzięłaś do ręki telefon. Francja wygrała i awansowała do finału mistrzostw Europy. Musiałaś pogratulować Griezmannowi dwóch bramek.

Francine: Gratuluje! Jak się czuje zwycięzca?

Antoine: Jeden z najlepszych dni w moim życiu. Jest tylko jedna rzecz która mogłabym jeszcze go ulepszyć.

Francine: Jaka?

Antoine: Ty

Gapisz się w ekran telefonu z gigantycznym bananem na twarzy. Twoje serce przyśpiesza z radości po przeczytaniu tego smsa. Nim zdążysz odpisać pojawia się kolejna wiadomość.

Antoine: Wieczór z moją najlepszą przyjaciółką Fran byłby idealnym zwieńczeniem tego dnia.

Francine: Coś proponujesz?

Antoine: Gdyby nie to, że ten mecz odbywał się w Marsylii i nie te wszystkie kilometry to wyciągnąłbym cię teraz na kolację.

Francine: Finał jest w Paryżu, będę czekać, więc w hotelu po finale.

Antoine: Pojedziesz ze mną na finał.

Francine: Oszalałeś.

Antoine: Przysługuje mi nadal miejsce na trybunach dla partnerki, co prawda partnerki już nie mam, ale miejsce jest i czeka. Będziesz mnie dopingować na stadionie.

Francine: Wiesz jakie będą wtedy plotki? Musiałabym się chyba podać za twoją siostrę.

Antoine: Nie przesadzaj już. Szykuj szalik, kup farby do twarzy i naucz się malować flagę. No i śpiewać hymn, ale zakładam, że to już potrafisz.

Francine: Oczywiście, że tak! Jestem patriotką!

Antoine: I wierną fanką Griezmanna nie zapomnij dodać.

Francine: Tak i to już od najmłodszych lat.

Antoine: Hahaha uwielbiam cię.

Masz ochotę odpisać, że ty go też a właściwie to najchętniej odpisałabyś, że ty go kochasz. Masz jednak głowę na karku i tego nie robisz. Jest późno i powoli czujesz zmęczenie.

Francine: Lecę już spać. Dobranoc najlepszy piłkarzu świata.

*

Antoine wkłada telefon do kieszeni i przenosi wzrok za szybę autokaru którym cała drużyna udaje się na lotnisko. Każdemu po wygranej dopisują nastroje, śpiewają, krzyczą. Siedzący obok Antiego jego kolega z drużyny Giroud przygląda mu się uważnie.

- Pisałeś z Fran? – pyta, od zawsze był ciekawski.

- Tak, gratulowała nam wygranej.

- A jak tam jest w końcu między wami? – piłkarz nie daje za wygraną i drąży temat.

- Jesteśmy przyjaciółmi a co ma być? – Antoine posyła koledze zaskoczone tym pytaniem spojrzenie.

- Pasujecie do siebie. Ewidentnie coś tam cię do niej ciągnie. Nic nie chcesz z nią spróbować? – Giroud był zadziwiająco dociekliwy.

- Nie chce psuć naszej przyjaźni. Zresztą nawet nie wiem czy ona chce czegoś więcej. Może się ośmieszę jak wyskoczę z jakimś wyznaniem.

- Stary musisz spróbować bo tak to nigdy się nie dowiesz i będziesz stał w miejscu – piłkarz klepie Antiego po ramieniu jakby chciał dodać mu tym odwagi.

Griezmann przez chwile siedzi w zamyśleniu. Rozważa wszystkie za i przeciw aż wreszcie uśmiecha się i oznajmia:

- Zrobię to! Po finale wyznam jej wszystko, ale tylko jeśli wygramy! To będzie wtedy dobry znak.

*

Wychodzisz z łazienki ubrana już w piżamkę i twój ukochany fioletowy, cieniutki szlafrok. Jesteś gotowa do snu. Simon jeszcze szuka czegoś ciekawego do obejrzenia w telewizji, ale ty nie masz siły i marzysz tylko o położeniu się na łóżku Niespodziewanie oboje słyszycie pukanie do drzwi. Jak zwykle każdy wie w którym pokoju jesteście i co chwile są jacyś nieproszeni goście. Wzdychasz poirytowana i idziesz otworzyć mając w duchu wielką nadzieję, że to nie Gabriel.

- Kto to? – słyszysz głos Simona, któremu nie chciało się ruszyć tyłka.

Jesteś mocno zdziwiona widząc pod drzwiami zostawioną tylko kopertę z listem w środku. Rozglądasz się po korytarzu, ale nie dostrzegasz tam żywej duszy. Sytuacja niczym z jakiegoś horroru. Oddalasz jednak od siebie dziwne myśli i zamykasz drzwi. Otwierasz kopertę i ciekawa zawartości listu zaczynasz czytać.

„Siostro, tak to ja Nene. Głupio mi, że robię to w taki sposób. Nie jestem dobra w łzawych pożegnaniach i tym bardziej w szczerych rozmowach. Postanowiłam wyjechać. Jak dobrze wiesz nie lubię długo siedzieć w jednym miejscu, świat na mnie czeka. Paryż już mnie znudził. To twoje miasto. Nie mogłam jednak tak wyjechać bez słowa. Siostrzyczko mimo tego wszystkiego co ci zrobiłam wiesz, że cię kocham. Rodziny się nie wybiera no nie? Raz się jej nienawidzi, raz kocha. Gdy znowu będziesz w Macon pozdrów rodziców kiedyś tam przyjadę, na pewno przyjdzie dzień, że ich odwiedzę, ale jeszcze nie teraz. Jednak przejdźmy do sedna sprawy.  Pisze bo rozwaliłam ci życie, wyrządziłam wielką krzywdę bo byłam trochę za bardzo zaślepiona. Zasługujesz na wyjaśnienie po tym wszystkim. A więc…byłam o ciebie zazdrosna. Na początku gdy byłyśmy małymi dziećmi tylko o takie drobiazgi. Zazdrościłam ci ładniejszych włosów, większych piersi, lepszych ocen, gigantycznej miłości jaką darzyli cię rodzice. Potem gdy dorosłyśmy stało się coś co przelało czarę goryczy. Pewnie nigdy o tym nie wiedziałaś, ale byłam zakochana w Simonie. Cieszyłam się jak głupia gdy do nas przychodził. Zdawałam sobie sprawę, że jest bliżej z tobą, ale sądziłam, że mam szansę. Długo się w nim podkochiwałam. Zdecydowałam się zrobić wreszcie jakiś ruch na twojej imprezie weselnej jaką wyprawiałaś z Gabrielem. Wypiłam parę drinków i byłam odważniejsza. Podeszłam wtedy do niego, zobaczyłam jego spojrzenie. Nigdy potem nie widziałam, żeby facet tak patrzył na kobietę. Miał spojrzenie przepełnione miłością, olbrzymim uczuciem które tamtego wieczoru można było dostrzec w nim na kilometr. Oddałabym wszystko byle ktoś chociaż raz w życiu tak na mnie spojrzał. Potem zrozumiałam na kogo tak patrzy…na ciebie tańczącą w białej sukni na środku sali. On cię kocha. Wtedy dopiero zrozumiałam, że kochał cię zawsze. Odkąd byliśmy małymi dziećmi dla niego istniałaś tylko ty. Ja nigdy nie mogłam się z tobą równać. W tamtej chwili byłam rozżalona, zła. Miałam w głowie straszne myśli, odrzucona kobieta to przecież naprawdę zła kobieta. Postanowiłam sobie, że nie możesz mieć w życiu wszystkiego, że skoro zabrałaś mi miłość mojego życia ja odbiorę ci twoją. Przyjechałam tutaj z konkretnym planem, odebrać ci męża. Potem jednak zrozumiałam, że to nie Gabriel był twoją wielką miłością, że jest ktoś kogo kochasz zdecydowanie większą mocą. Strata Antiego byłaby dla ciebie najgorszym ciosem. Starałam się jak mogłam, ale on nie uległ. Ten chłopak jest twardy. Jest też cholernie przystojny, więc ci się nie dziwie. Siedziałam tak tutaj w tym mieście miłości i dostałam na koniec olśnienia. To, że Simon mnie nie chciał nie było twoją winą, nie miałaś o tym pojęcia. Jesteś moją siostrą powinnam życzyć ci jak najlepiej. Przepraszam, przepraszam bo tak cholernie schrzaniłam. Co prawda teraz widzisz jakim żałosnym dupkiem jest Gabriel, ale jednak mimo wszystko przepraszam. Mam nadzieje, że kiedyś mi wybaczysz. Ja jeszcze znajdę kogoś kto pokocha mnie tak jak Simon ciebie. Ułożę sobie życie. Ty też musisz siostrzyczko. Musisz przejrzeć na oczy, zobacz jak on cię kocha. Zrobiłby dla ciebie wszystko. Nie patrz na niego dłużej jak na młodszego brata, dzieciaka. On dorósł, jest seksowny, zabawny. Uczucie jakim cię darzy jest tym o czym śnią nocami nastolatki. Trzymaj go obok siebie. Życzę wam szczęścia. Buziaki Nene” 

Kończysz czytać i podnosisz wzrok na siedzącego na łóżku Simona. Jesteś w kompletnym szoku, nie wiesz co robić. Dostrzegasz jego równie zdziwione spojrzenie, potem patrzy pytająco na list a ty nadal wpatrujesz się w niego jak zaczarowana nic nie rozumiejąc. 

***
To jak za kim jesteście? Fran powinna być z Antim czy Simonem? Jak widać Nene na jakiś czas znika z tej historii.

Zbliża się powoli rok szkolny, dla mnie klasa maturalna, więc ogarnia mnie coraz większy stres. Mam wielką nadzieje, że znajdę czas na pisanie i publikowanie tutaj dla was. Zapewne znając mnie będę pisać rozdziały w zeszytach na lekcji zamiast słuchać o trójpodziale władzy i rodzajach socjalizacji na rozszerzonym wosie, ehh ten human.

Mimo wszystko czuje, że to będzie fajny czas, zwłaszcza, że zawsze gdy już nie bede miała siły to mogę przeczytać wasze opowiadania na poprawę humoru.