22. Jak bez ciebie mam żyć

„Strata ukochanej osoby okrada nas. Bezlitośnie, po chamsku, wbrew wszelkiemu prawu zabiera ile chce, pozostawiając tylko niewyobrażalną pustkę.”

*Muzyka*

„Co ty był za mecz proszę państwa! Wyjątkowe spotkanie piłkarskie! Po pół roku przerwy na boisko wrócił najlepszy francuski piłkarz Antoine Griezmann! Napastnik przez ostatnie kilka miesięcy przeżywał tragiczną śmierć żony i zamknął się w sobie jednak teraz widzimy, że wraca do żywych! Genialny występ tego piłkarza. To jest nadzieja francuskiej piłki! Zdobyty w tym meczu gol zadedykował zmarłej ukochanej co pokazał całując nadgarstek z wytatuowaną na nim data urodzin ukochanej i druga datą, której jednak nikt nie zna. Oby udało się nam namówić bohatera tego meczu by odpowiedział nam na kilka pytań.” – do twoich uszu dotarł głos komentatora. Wzruszyłeś tylko ramionami i powolnym krokiem zacząłeś schodzić z boiska. Każdy zachwycał się twoją grą, ty jednak nie uważałeś aby ten mecz jakoś specjalnie ci się udał. Był jak każdy inny, może tylko ciutkę więcej od ciebie oczekiwano po prawie półrocznej przerwie. Przez te wszystkie miesiące nie dotykałeś piłki, dlatego teraz każdy tak to przeżywał. Ty nie widziałeś w tym spotkaniu a tym bardziej jednym zdobytym golu nic specjalnego. Przekroczyłeś próg szatni w której od razu zapanowała cisza. Koledzy z drużyny nie wiedzieli jak się przy tobie zachowywać, czy mogą pozwolić sobie na żarty, luźne rozmowy czy jednak rozczulać się nad tobą i twoim losem. Nie potrzebowałeś współczucia, przebrnąłeś już najgorszy okres. Miesiące rozpaczy, ciągłej samotności i nieprzespanych nocy już się skończyły. Niedługo miałeś ukończyć też przymusowa terapie jaka narzucił ci klub.

- Piękny gest – z zamyślenia wyrwał cię głos kolegi z drużyny. Giroud podszedł do ciebie i wskazał na trzymany w ręku telefon. Dostrzegłeś nagranie z meczu na którym całowałeś nadgarstek z tatuażem poświęconym Fran. Zagryzłeś mocniej wargi i byłeś prawie pewien, że zaraz poleci ci kropla krwi. Zobaczenie tego to było dla ciebie za dużo. Prawda była taka, że chyba próbowałeś oszukać samego siebie mówiąc, że poradziłeś sobie z tą stratą. Myślałeś o ukochanej w prawie każdym momencie twojego życia, powstrzymywałeś się od płaczu widząc roześmianą twarz Harrego bo był tak bardzo do niej podobny. Twój synek był dokładną kopią Fran – Jakbyś chciał pogadać to wiesz gdzie mnie znaleźć stary – dotarł do ciebie głos Girouda, który chyba zrozumiał w jakim jesteś stanie. Ty nie chciałeś gadać, na pewno nie o niej. Ktokolwiek wypowiadał na głos jej imię bardzo cię ranił, wbijał nóż w serce. Jedyne co potrafiłeś robić od dnia jej pogrzebu to całymi godzinami wpatrywać się w tepetę swojego telefonu na której widniało jej zdjęcie z małym Harrym na rękach. Tylko to jedno pozwalało ci złagodzić ból. Patrzyłeś na jej oczy, włosy, każdy fragment twarzy jak zaczarowany. Nikt nie potrafił zrozumieć tego co czujesz. Na pogrzebie widziałeś masę ludzi, każdy ubrany na czarno ze współczuciem klepał cię po ramieniu jednak tak naprawdę nikt tego nie rozumiał. Twoja ukochana nie była panią Griezmann nawet przez jeden dzień. Nie mogła nacieszyć się waszym małżeństwem, nie było jej dane zobaczyć pierwszych kroków synka, usłyszeć pierwszego „tato” z jego ust. Bolało cię, że tyle ją ominęło, że zabrano wam waszą wspólną przyszłość. Stałeś tamtego dnia nad trumna pozwalając sobie na wyrzucenie z siebie całego bólu. Płakałeś, łzy leciały ci ciurkiem a matka pocieszająco gładziła cię po ramieniu. Nie pamiętałeś słów księdza, jedyne co zanotowałeś to potok twoich łez i płacz Harrego w tle, który najwyraźniej musiał być głodny. Kiedy zdałeś sobie sprawę, że twój synek nigdy nie powie do nikogo „mamo” zalałeś się kolejną falą smutku. Pewnie nawet nie będzie jej pamiętał. Po całej tej tragedii klub skierował cię na przymusowa terapie i dał urlop. Nie mogli postąpić inaczej gdy trzy razy z rzędu rozpłakałeś się na meczu jak małe dziecko, po prostu stanąłeś na środku murawy i nie wytrzymałeś. Nie mogłeś znieść świadomości, że grasz a jej nie ma na trybunach, że cię nie dopinguje. Zabrano ci Fran, potem zabrano piłkę a na koniec ukochanego synka. Rodzice Fran stwierdzili ,że nie dajesz sobie rady, jesteś w rozsypce i najlepiej gdy mały zamieszka u nich. Nawet nie protestowałeś gdy ci go zabierali, nie miałeś siły, wiedziałeś, że w gruncie rzeczy nie dałbyś teraz rady być dobrym ojcem. Tak skończyłeś z niczym.

*

Zgrupowanie kadry dobiegło końca. Po wygranym meczu wszyscy mogliście wracać do domu. Cieszyłeś się, że twoje życie wraca do normalności. Wróciłeś do piłki, starałeś się odzyskać synka. Pragnąłeś stanąć na nogi. Kończyłeś właśnie pakować swoje rzeczy do walizki. Czekał cię powrót do domu, do pustego mieszkania. Westchnąłeś siadając na łóżku. Naprawdę było ci ciężko. Na dodatek właśnie znajdowałeś się w hotelu, który reprezentacja Francji od lat wynajmuje na zgrupowania. Hotel clairfontaine był świadkiem twojej na nowo rodzącej się miłości. To tutaj przez pewien czas pracowała Fran, to dyrektorem tego hotelu przez pewien czas był jej mąż. A co najważniejsze to w jednym z tych hotelowych pokoi tamtej pamiętnej nocy zbliżyłeś się z Fran tym samym dając początek waszemu synkowi. Te mury wręcz zionęły masą ważnych dla ciebie wspomnień. Podniosłeś się i ze smutkiem zamknąłeś walizkę. Opuściłeś pokój i udałeś się schodami na dół. Mijałeś recepcję w której kiedyś pracowała Fran. Teraz na tym miejscu siedziała jakaś obca ci kobieta. Oddałbyś wszystkie pieniądze świata byle tylko znowu ujrzeć ją za ladą hotelowej recepcji z ciepłym uśmiechem na twarzy. Chciałbyś cofnąć się w czasie, do Euro, do początków tego wszystkiego.

Przed powrotem do domu miałeś jeszcze coś do zrobienie. Udałeś się w miejsce w które tak bardzo bałeś się pójść. Rodzice Fran wielokrotnie pytali czy nie chciałbyś pójść z nimi zapalić znicza. Odmawiałeś. Odwiedzenia grobu żony po prostu cię przerażało. W końcu jednak dotarło do ciebie, że musisz to zrobić. Kupiłeś kwiaty w pobliskiej kwiaciarni i wolnym krokiem ruszyłeś na cmentarz. Na miejscu ku twojego zdziwieniu zastałeś Nene. Nie widziałeś się z nią wcześniej od czasu pogrzebu. Siedziała przed grobem z podkrążonymi i czerwonymi zapewne od płaczu oczami. Dotarły do ciebie plotki, że nie było z nią najlepiej. Podobno się załamała, na dwa miesiące zamknięto ją nawet w psychiatryku bo nie dawała sobie rady. Nic dziwiłeś się. Twoja strata była ogromna a straciłeś tylko jedna ukochana osobę, ona dwie. Simon i siostra to były dla niej dwa potężne ciosy. Zauważyłeś, że jest ubrana cała na czarno w za duże, męskie ubrania i byłeś prawie pewien, że należały przed śmiercią do Simona. Zbliżyłeś się do grobu i wyszeptałeś wyryty w kamieniu napis „Tu spoczywają Francine Griezmann i Simon Perrault. Zmarli tragicznie. Spokój ich duszom.” Rodzice sami zadecydowali, że najlepszy będzie podwójny grób. Matka Simona twierdziła, że to dobry sposób by dwójka najlepszych przyjaciół pozostała razem na wieki. Zgodziłeś się, bo wiedziałeś, że rodzina Perrault i tak nie ma łatwego życia. Media okrzyknęły Simona „tragicznym kochankiem” i rozpisywały się o całej tej historii. Czatowali nawet pod ich domem aby zadawać więcej pytań. Robiłeś co mogłeś aby to załagodzić, nie byłeś zły na to co zrobił Simon. Po jakimś czasie zrozumiałeś, że nie możesz go winić, cierpiał bardzo długo a świadomość życia z myślą, że zabił Fran najpewniej by go wykończyła. Miał ciężkie życie i może właśnie śmierć przyniosła mu ulgę. Był teraz tam na górze razem z Fran a to jej pragnął najbardziej na świecie. Złożyłeś kupione kwiaty na nagrobku i usiadłeś obok Nene.

- Przychodzisz tutaj codziennie? – pytasz ją niepewnie.

Blondynka przenosi na ciebie smutne oczy i potakująco kiwa głową. Jesteś zszokowany jak bardzo się zmieniła. Po dawnej, wesołej i wygadanej Nene nie było śladu. Teraz wyglądała jak widmo, wychudzona, zmęczona i najpewniej psychicznie wyczerpana nie przypominała dawnej siebie. Nie mogłeś patrzeć na nią w takim stanie. Ująłeś jej dłoń w swoje ręce i posłałeś pokrzepiające spojrzenie.

- Mi też jest ciężko, ale kiedyś w końcu musi być lepiej – mówisz całkowicie szczerze. Dostrzegasz jak oczy blondynki powoli zaczynają się szklić. Jest bliska płaczu.

- Nie mam już dla kogo żyć – wyrzuca z siebie a zaraz potem wybucha morzem łez. Tobie po Fran pozostał wasz synek, Nene nie miała nikogo.

- Masz Harrego, on potrzebuje cioci – prawda była taka, że potrzebował w życiu kobiety, dziecko nigdy nie powinno wychowywać się bez matki.

- Potrzebuje matki, a nią była Fran – słyszysz w odpowiedzi co zasmuca i ciebie. Teraz oboje siedzicie z pustym wzrokiem wbitym w nagrobek. Doskonale wiesz jak ona się czuje, przechodzicie przez to samo i masz wrażenie, że tylko wy dwoje na świecie się teraz rozumiecie. Po chwili Nene ociera mokre od łez policzki i wtula się w ciebie.

- Dlaczego akurat oni? Dlaczego ich nam zabrali? – rzuca w przestrzeń, nie oczekując odpowiedzi.

Wzdychasz smutno. Tak młodzi ludzie nie powinni nigdy umierać. Nie można zabierać matki od dziecka, męża od żony.

- Kiedyś do nich dołączymy. Fran po mnie przyjdzie. Obejmę ją wtedy i odejdziemy z tego świata razem. Wtedy nic już nas nie rozdzieli – mówisz wyobrażając sobie jak razem z ukochaną odchodzisz ramie w ramie.

- Kiedyś znowu będziemy wszyscy razem, jak za dawnych czasów – oznajmia Nene pozwalając spłynąć po swojej twarzy ostatniej pojedynczej łzie.  

***

Krótki rozdział, który miał pokazać życie po tej całej tragedii. Następny będzie już epilog i ostatecznie pożegnamy się z tą historią. Liczę, że wytrwacie do samego końca.

Co do braku obecności na waszych blogach, bardzo bardzo przepraszam. Jest koniec semestru, wyciągam oceny, zaliczam ostatnie rzeczy. Ogólnie teraz w mojej głowie tylko poprawy i ta nieszczęsna maturka. Obiecuje, że niedługo wszystko nadrobię jak tylko znajdę chwile. Niektóre wasze dzieła czytam, ale nie starcza mi czasu na pozostawienie śladu.

Dziękuje z całego serduszka za każde miłe słowo pod poprzednim rozdziałem.